Гарадзішча старое на зьліве рэк.
Больш як дзесяць стагодзьдзяў назад
Першы зруб паставіў тут чалавек
І дубовы ўзьвёў палісад.
Ўсё даўно прамінула, і толькі вясной,
Калі повень схлыне далоў,
Аддае неахвотна абрыў над ракой
Сьлед даўно прамінуўшых гадоў.
Дагарае сонца на весьняй рацэ,
Я прыйшоў на знаёмы плёс
І стаю са звычайнай цаглінай ў руцэ,
Ўсхваляваны амаль што да сьлёз.
На паверхні счарнелай цагліны старой,
Што адмыла рака на сьвет,
Бачу я адбітак лапэткі малой,
Сьлед дзіцёнка, забыты сьлед.
Дзевяцьсот разоў май ішоў па зямлі,
Разьліваючы ў рэках сінь,
З тых часоў, як на замчышчы вежы ўзьвялі
З гэтых самых адменных цаглін.
Быў сьпякотны дзень. Пад ценем бяроз
Цэгла сохнула на траве.
Дойлід еў, а сын, што ежу прынёс,
Зь белым пухам на галаве,
Без штаноў, хадзіў на крывых нагах,
Еў груднічнік і розную дрэнь,
На жабінае племя наводзіў жах,
Даганяў свой уласны цень.
Калі б бацька на сына вочы ўзьняў,
Ён бы мог пабачыць, што сын
З асалодаю босай нагою ступаў
На паверхні вільготных цаглін.
І адбітак малой дзіцячай нагі
У аснову крэпасьці лёг.
Шмат разоў прыходзілі варагі
На краіны лясной парог,
Шмат разоў стагнала зямля ад тугі
І ўзрастаў на руінах палын...
Але быў непарушны адбітак нагі
На паверхні сырцовых цаглін.
1957
|
|
